Marc Vanrunxt

Doorheen zijn carrière, die ruim 20 jaar omspant, heeft Marc Vanrunxt een aantal opmerkelijke solo's gemaakt, voor zichzelf en voor enkele sterke vrouwelijke performers. In die solo's werden artistieke ontwikkelingen samengebald in krachtige statements, en beproefde Vanrunxt meermaals nieuwe ideeën en modellen die zijn werk in een andere richting zouden stuwen.

In Deutsche Angst maakt hij voor het eerst een solo voor een andere man, de jonge Franse danser en choreograaf Etienne Guilloteau. Vanrunxt choreografeert op diens specifieke compacte lichaams-bouw, geruggensteund door de uitdijende percussie van Fedor Teunisse en een scenografische ingreep van Koenraad Dedobbeleer.

Vanrunxts recente werk stond in het teken van de vertraging en de verstilling, waarin dans bijna verdampte tot pure aanwezigheid in de tijd. Die verstilling was de ene keer beladen met filosofische, literaire, beeldende referenties, en stond de andere keer geheel abstract in het licht van de muziek. In Deutsche Angst spreekt opnieuw het lichaam in beweging, de choreografische vorm zelf. Deze nodigt uit tot kijken en luisteren naar deze danser, dit lichaam, dat deze weg aflegt in deze ruimte. Vanrunxt zoekt een evenwicht tussen herkenning en ontdekking: hij biedt een beperkt houvast aan, een oriëntatiepunt in het avontuur voor choreograaf, danser en toeschouwer.

Vanrunxt grijpt terug naar de fysieke bewegingstaal van zijn vroegste werken, die zelf hun wortels hadden in de Centraal-Europese Ausdruckstanz: vormelijk, fysiek, gegrond. In navolging van Mary Wigmans dictum Ohne Extase kein Tanz. Ohne Form kein Tanz zoeken Vanrunxt en Guilloteau naar kracht, energie, directheid en openheid. Het mannelijke, gegronde universum van Deutsche Angst wordt gaandeweg gedestabiliseerd en getransformeerd door wat op het eerste zicht niet meer dan een herhaling lijkt. Die herhaling, gevoed door nieuwe informatie, transformeert de herinnering tot een hellend vlak, waarin het vertrouwde gaandeweg achter zich gelaten wordt, een ander beeld van de ruimte wordt gevormd.

Le problème n'est pas d'inventer l'espace, encore moins de le ré-inventer (...), mais de l'interroger, ou, plus simplement, de le lire. (Georges Pérec)

Vanrunxt leest de ruimte op verschillende manieren. De uitdijende muziek van James Tenney, die door een reeks kleine handelingen een haast tactiele geluidsmassa opbouwt, interpreteert de architec-tuur maar wordt er zelf ook door gevormd. Guilloteau creëert met zijn aardse, geblokte dans een eigen terr(it)oir(e), dat hij door zijn blik naar de sterren meteen weer opentrekt.
tekst: Steven De Belder