Home

Hoewel actuele demografische gegevens ons iets vertellen over de evolutie in de samenstelling van de bevolking, zeggen zij echter niets over ‘het ouder worden’ als zodanig, een verschijnsel dat van alle tijden is.
Wel beschouwd zouden wij kunnen zeggen dat het proces van ouder worden begint op de dag van de geboorte. Leven staat gelijk aan ouder worden. Met het leven, zegt Cicero, is het net zo gesteld als met de vruchten van de natuur. ‘Elk rijpingsproces houdt verval in.’
Verval en eindigheid van het leven (de dood) heeft echter nauwelijks nog plaats in ons leven. Het ‘uitstel’ van sterfte heeft blijkbaar een keerzijde, de kwetsbaarheid van het leven is uit de samenleving verdwenen.
Ondanks het feit dat mensen sterfelijk blijven wordt aan eindigheid weinig aandacht besteed. Jeugdigheid als dominante norm van onze huidige samenleving laat dat niet toe. Tekort schieten, verval en kwetsbaarheid schijnen niet voor te komen. Er is een krampachtige cultuur van schijnperfectie ontstaan. Wij treffen deze cultuur vooral aan in de commerciële consumptie ‘industrie’ van face- en bodylift waar de maakbaarheid en het beeld van schijnbare onvergankelijkheid wordt gecreëerd.
Veroudering is een realiteit. Een cultuur die als reactie en als verdringing het ‘jong blijven’ idealiseert, staat op gespannen voet met de onvermijdelijke veroudering¹. De jeugd kan immers niet eeuwig duren.

(uit de Inleiding door Jan Knops)