Sarah & Charles

Het werk van het Brusselse kunstenaarsduo Sarah & Charles droeg al in de tijd dat zij nog aan het HISK studeerden een beloftevolle toekomst in zich. Met het nieuwe filmwerk A day will come my future will be your past laten ze twee jaar na het onvolprezen Props for Drama: Suspension of Disbelief alweer een pareltje op de wereld los. Hoe creëer je met het medium film de illusie dat wat je ziet afspelen ook ‘echt’ gebeurt of gebeurd is? Het werk van Sarah & Charles licht de zogenaamde vierde dimensie uit haar verdoken comfortzone en brengt deze naar het voorplan. Wat doorgaans aan het oog onttrokken blijft, wordt in de spotlights zichtbaar gemaakt maar daarom nog niet ontrafeld. De artistieke en filosofische beweging tussen fictie en realiteit vormt de dynamische mise-en-scène van het werk dat een hoofdrol speelt in het mysterieuze landschap van An Unbelievable Truth.

De film zelf – geprojecteerd in de Studio van Netwerk – gaat over het leven en de herinnering eraan, over verwachtingen en ontgoochelingen. We zien een ontmoeting tussen twee zelfbewuste jonge dames op een zomerse dag in een idyllische setting. De conversatie gaat over vergankelijkheid, vervangbaarheid en de tegenstrijdigheid van het concept ‘tijd’. De regie haalt de filmische illusie enkele keren fluks onderuit door het gedubd in beeld brengen van de stemactrices die de dialoog in de studio inspreken. Tussen het onnatuurlijk aandoende gesprek door volgen we twee speleologen die een bijzondere sculpturale ontdekking doen. De grot van Plato is niet ver weg. De opeenvolging van scènes is niet causaal. De tegenwoordige tijd raakt vermengd met de allusies op een bepaald verleden en de projectie van een vermeend toekomstbeeld. Als kijker moet je de verhaallijn zelf zien te construeren, wars van de geënsceneerde ‘storingen’ in het spel van de kunstenaarsregie.

Het spelelement wordt doorgetrokken in de scenografische omgeving die de kunstenaars hebben gecreëerd in de Galerie. De beproefde beeldtaal lijkt op het eerste gezicht herkenbaar, maar lokt niettemin weer uit om nieuwe betekenispaden te verkennen. De geconditioneerde kijker wordt opnieuw gemanipuleerd. Er zitten barstjes in de vierde wand die alles wat ooit gebeurde en alles wat ooit gebeuren zal op een bepaalde plek omvat. Het kraken van de wand dringt hier niet auditief maar visueel tot de hersenen door via de Sounds. Een reeks geluiden in woorden gevat die zich als een analoog archetype van een surround-systeem in de ruimte installeren. De Bricks-serie lijkt via zijn wormgaten de echo van de illusie nog te versterken. In het tentoonstellingsvacuüm lijkt tijdreizen bij wijlen plausibel, of is er toch geen shortcut naar het verleden of de toekomst mogelijk?