Herbarium

Vanuit de beeldentuin van Viginie Bailly’s oeuvre ontstond de aandrang om de om-gewoelde aarde van de laatste tien jaar te harken en te schoffelen. Het is niet zo dat deze tuin een overwoekerde wildernis is geworden waar ieder spoor zich verliest in totale verbijstering. Integendeel, de behoefte om in deze multidisciplinaire beeldentuin te schoffelen is er een die panorama’s wil, overzicht, een voorlopige ordening, kortom een stand van zaken.

Dit boek is het resultaat van deze reflectie. De vorm van een herbarium bleek de meest geëigende vorm te zijn om deze verscheidenheid aan beelden en disciplines te bundelen. In weerwil van wat men soms denkt, zijn herbaria geen afgeronde verzamelingen. De structuur laat toe steeds opnieuw aanpassingen te maken. Soorten worden soms in hun geheel verschoven onder een andere familie, waardoor er plotseling een heel andere opvatting ontstaat over bepaalde fenomenen. Voor Bailly was dit aspect van wezenlijk belang, een voorlopige ordening waarin alle disciplines samenkomen tot een betekenisvol geheel met steeds de mogelijkheid tot aanpassingen afhankelijk van haar toekomstig parcours. Zo laat het boek zich ook het beste benaderen, als een wandeling doorheen het oeuvre geritmeerd door vijf kernbegrippen: gestualiteit, point de vue, luminositeit, structuur en directheid. Vijf breed uitstaande takken, gesymboliseerd door vijf sleutelwerken, dwars door het landschap van Bailly’s beeldend werk met onnoemelijk veel dwarsverbindingen aan kleinere paden en wegen. De keuze om geen onderverdeling te maken in chronologie of discipline kadert in de gedachte dat dit oeuvre bloeit in zijn eigen logica.

Voor de kunstenares is er geen verschil tussen haar videowerk, installaties, teken- en schilderkunst. Allen stammen uit dezelfde wortel gevoed en gericht door observatie van optische verschijnselen en de confrontatie met de ruimte. Beide grondthema’s worden elk afzonderlijk behandeld in de begeleidende teksten Het interpreterend facetoog (F. Luyckx) en De uitdaging van het landschap (F. Maes). Beide bevragen het oeuvre via hun eigen visie. Filip Luyckx beschrijft een veranderende wereldvisie die zich vertaalt in nieuwe beeldende oplossingen buiten de geëffende paden. De meer descriptieve tekst van Frank Maes zoomt in op de ontwikkeling van onze westerse moderne blik op de ruimte en meer in het bijzonder op het landschap. Als een gulzige worm at hij zich een grillig parcours door de nervatuur van Bailly’s picturaliteit, om uiteindelijk tot de actuele mogelijkheden van moderniteit en landschap in een meervoudige wereld uit te komen.

— Floris Dehantschutter