Dit is het archief van netwerk-art.be. Sinds september 2017 kan je terecht op netwerkaalst.be.

tekst

Integratie van een kunstwerk

Tentoonstellingstekst

Simona Denicolai & Ivo Provoost blazen systematisch alle beveiligingsmechanismen van het artistieke bedrijf op. Hun werk vormt een statement tegen kunst die zich naast de maatschappij plaatst en tegen een vorm van artistieke praktijk die zich verschuilt in de begrenzingen van een medium, van een individueel gevoerd discours of van het ongenaakbare kunstobject. Met een zekere vanzelfsprekendheid en met het plezier van een milde subversie engageren Denicolai en Provoost zich in de complexiteit van het leven. Ze gaan om met de onstabiliteit en de onzekerheid die eigen zijn aan een sociale situatie. Hun ingrepen worden meestal op een uitdagende manier in de publieke ruimte geplaatst, en zoeken als dusdanig een evenwicht tussen chaos en orde. Als geheel lijkt hun werk een reflectie te zijn over hoe een context (beeldend, sociaal, discursief,...) bepalend is voor een particuliere mentale conditie.

De zin waarmee jullie je actie aankondigen, stelt de feiten zo letterlijk mogelijk voor: ‘De burgemeester Ilse Uyttersprot gooit de eerste steen van de verbouwingswerken van Netwerk over haar rechterschouder in de Dender in aanwezigheid van Edouard Martin.’ Wat kunnen jullie nog meer prijsgeven? Wie is Edouard Martin, bij voorbeeld?

Ivo: Edouard Martin is een professioneel model dat ingehuurd wordt om bij het officiële gebeuren aanwezig te zijn. Hij is in feite de tegenhanger van de burgemeester. Ilse Uyttersprot is de eerste burger van Aalst, een persoon die een officiële functie bekleedt en daardoor ons voorstel kan valideren als kunstwerk. Edouard Martin is onze eerste toeschouwer, iemand die de gebeurtenis een zeker glamourgehalte geeft, zelfs al weet niemand wie hij precies is. Zijn aanwezigheid verwijst naar de codes en technieken die toegepast worden bij officiële gebeurtenissen: hij moet de mensen nieuwsgierig maken.

Simona: Wij willen materiaal uit het dagelijkse leven nemen om de code ervan te veranderen: het ritueel van de eerste steen wordt zodanig omgebogen dat het een geste wordt die het midden houdt tussen bijgeloof en je m’enfoutisme.

Mensen werpen gemorst zout over hun linkerschouder om ongeluk af te zweren en als je een hoefijzer vindt, moet je het over je linkerschouder werpen zonder om te kijken. Is er een ongeluk dat afgezworen kan worden door het werpen van de eerste steen?

Ivo: Voor ons is het een gebaar waarmee we de controle over ons werk loslaten en de banaliteit van het dagelijkse leven aanvaarden. Die je m’enfous is een manier om om te gaan met mislukkingen. Na dertig seconden is de steen verdwenen, de fanfare begint te spelen en het dagelijkse leven gewoon door, alsof er niets gebeurd is. Tegelijk is dat precies de waarde ervan: het is een vorm van mentale gymnastiek om te vermijden dat je het leven nodeloos ingewikkeld maakt.
We hebben de opdracht zo letterlijk mogelijk geïnterpreteerd. We integreren de eerste steen in de Dender, want de beste kunstintegratie gebeurt als het kunstwerk achteraf niet meer zichtbaar is.

Het is een vorm van integratie die volledig desintegreert?

Simona: Ja, maar wat overblijft, zijn de herinneringen bij de toeschouwers. De steen zelf zou een klein mysterie mogen worden, zoals het monster van Loch Ness.

In politiek betekent ‘integratie’ iets anders dan in kunst, maar door het voorvoegsel ‘kunst-‘ weg te laten, verwijzen jullie ook naar de politieke invulling van dat woord. Moeten we het hebben over de connotaties die aan het begrip verbonden worden?

Ivo: Ja, de politiek waagt zich daar soms op een heel persoonlijk terrein. Maar het is vooral een titel die aangeeft dat iedereen zijn eigen interpretatie van de feiten kan geven. De ene interpretatie is niet meer waard dan de andere. Ook dat is een vorm van integratie. Politiek en kunst ontmoeten elkaar en zo ontstaat er een vorm die op zich al hybride is. Op het moment dat de burgemeester de voorgestelde geste uitvoert en er een officieel moment van maakt, wordt het automatisch een ander verhaal. De artistieke codes zijn dan niet de enige die gelden. Politiek werkt volgens andere afspraken. Hoe komt zoiets in haar agenda te staan? Is het voor haar een afspraak als een ander? Zaterdag 15 september: een steen gooien in de Dender?