Fuzzy Electronics (& Magnetics)

De tentoonstelling Fuzzy Electronics (& Magnetics) belicht het belang van accidentele veranderingen in zogenaamde ‘nieuwe’ media. Er worden een aantal fricties vooropgesteld, onregelmatigheden die een ander licht werpen op het strakke kader van de digitale beeldvorming. Enerzijds wordt er verwezen naar fenomenen als fysische vervreemding en nostalgie, maar daarnaast ontstaat er ook ruimte voor de poëtisch-sensoriële mogelijkheden van deficiënte digitale processen en verrassende elektromechanica. De botsing tussen complexe analoge impulsen, zoals 16 mm of traditionele zwart-witfotografie, en de binaire logica van digitale beeldrasters geldt bij een aantal kunstenaars als een belangrijk uitgangspunt. Ze verwijzen naar het fenomeen van contingency: de onvoorziene gebeurtenissen die de computergestuurde signaalverwerking doorkruisen en ontregelen. Andere kunstenaars richten zich eerder op elektromagnetische en kinetische processen. Allen spelen ze in op onvoorspelbaarheid en gaan ze op zoek naar de fysiologische en metaforische stoorzenders in het reductie- en versterkingsproces van technologie en nieuwe media.

Kjell Bjørgeengen (°1951, Oslo) is een van de belangrijkste Noorse kunstenaars van het moment. Hij werkt samen met innoverende experimentele muzikanten als Marc Ribot, Keith Rowe, Evan Parker en Joëlle Léandre. Zijn vaak uiterst monumentale installatiewerken – in Netwerk creëert hij een nieuwe installatie – brengen tegelijk een desoriënterende en meditatieve ervaring teweeg. Onder het hakkende geluid van naderende helikoptervleugels, waarin ook muziek van o.a. Streifenjunko opduikt, staan strategisch opgestelde beeldbuizen op volle kracht te flikkeren. In de traditie van videopioniers als The Vasulkas maakt Bjorgeengen gebruik van overstuurde beeld- en geluidssignalen om de onderdrukte lichamelijkheid van beelddragers zichtbaar te maken.
met de steun van Office of Contemporary Art Norway

Frederik De Wilde (°1975, Aalst) startte zijn onderzoek naar de raakvlakken tussen kunst en wetenschap met Electric Organ Discharge (EOD), een project waarin hij de baltssignalen van bio-elektrisch geladen vissen omzette naar beeld en geluid (Electric Courtship Songs). In zijn uiterst veelzijdige praktijk ontwikkelt hij strategieën om de interactie tussen mens, technologie en natuur tot op nanotechnologisch niveau af te tasten. Op dit moment exploreert hij de gevoeligheid van vissen voor vervuiling (EOD4) en de werking van hun bio-elektrische zintuigen: de elektrosensiviteit waarmee ze de ruimtelijke en ecologische parameters van hun omgeving in kaart brengen.

Videokunstenaar Jerry Galle (°1969, Antwerpen) toont het verborgen leven van beelden in een machine, vaak vertrekkende van die ene vraag: kan een computer kunst maken? Staat de methodische logica van een computer menselijkheid en poëzie in de weg? Galle legt niet alleen de onzichtbare mechanismen van digitale beelden bloot; hij laat ook zien hoe men er via de waarneming een intieme verhouding mee ontwikkelt. De toeschouwer – ad hoc getuige van het ontstaan van nieuwe beelden en betekenissen – balanceert op een dunne scheidingslijn tussen de tastbare aspecten van de wereld enerzijds, en de latente processen van beeldvorming en waarneming anderzijds.

Doris Kuwert (°1952, Bückeburg) studeerde beeldende kunst in Amsterdam en Berlijn, en toont haar werk in binnen- en buitenland. De kunstenares laat eenvoudige basis¬materialen door middel van elektromechanische en elektronische ingrepen uitgroeien tot subtiele poëtische audiovisuele sculpturen. In Netwerk onderzoekt ze de invloed van magnetische velden op de beweging en het geluid van kleine objecten. De interactie tussen de objecten varieert van duidelijke aanrakingen of botsingen tot nauwelijks zichtbare positieveranderingen. Deze bewegingen produceren een rijkdom aan (versterkte) klanken die alle fysische componenten van de installatie hoor- en voelbaar maken.

Semiconductor staat sinds 1997 voor Ruth Jarman (°1973, Southampton) en Joe Gerhardt (°1972, Oxford). Het Britse kunstenaarsduo maakt audiovisuele installaties van steden in beweging en systemen in chaos. Ze schetsen een speels maar desoriënterend beeld van een wereld-in-flux, een digitale omgeving waarin tijdskaders exploderen en de natuurlijke orde der dingen doorbroken wordt. Geluid speelt hierbij een centrale rol: het genereert, controleert en ontcijfert de beeldvorming. In Magnetic Movie ontwikkelt Semiconductor een onstuimige esthetiek gebaseerd op wetenschappelijke waarnemingen van elektro-magnetische turbulenties van zon en aarde. De film ontstond tijdens een residentie in de laboratoria van de NASA in Berkeley: zonder meer een ideale locatie om het onderscheid tussen high tech wetenschap en minder gefundeerde sci-fi fantasieën onderuit te halen.
Met dank aan Matthew Miller (Fabrica, Brighton)

Het oeuvre van Bram Vreven (°1973, Gent) is opgebouwd uit strak gecomponeerde visuele structuren, die vaak volgens verschillende methodes in beweging gezet worden. Elke compositie ontwikkelt zich als de elegante aaneenschakeling van bijna choreografisch aandoende patronen, in een stille ritmiek die verschillende gradaties van complexiteit oplevert. In Netwerk toont Bram Vreven een monumentale kinetische sculptuur, waarvan de ruim bemeten vormen door middel van vloeiende bewegingen onder spanning komen te staan. Eenvoud en reductie vormen de solide uitgangspunten; in combinatie met een aangehouden cyclische beweging, die het werk telkens opnieuw in complexiteit laat uitmonden.