Dit is het archief van netwerk-art.be. Sinds september 2017 kan je terecht op netwerkaalst.be.

tekst

Met een boog mee de Dender in

Emmanuel Lambion Annual 2007

Met een boog mee de rivier in

Op 15 september, om 15 uur stipt, stond de burgemeester van Aalst, Mevrouw Ilse Uyttersprot, aan de oever van de Dender. Ze stond er in het gezelschap van Edouard Martin en een menigte die even select als divers te noemen viel. De officials waren er, de kunstenaars Simona Denicolai en Ivo Provoost, vrienden van hen, de directie en de medewerkers van Netwerk, plus een aantal nieuwsgierigen en voorbijgangers uit Aalst en verder.

Met een precieze beweging werpt ze een steen – de eerste steen – over haar rechterschouder in de rivier.

Het performatieve en parabolische project dat de winnaar was van de wedstrijd voor de integratie van een kunstwerk uitgeschreven door Netwerk ter gelegenheid van het einde van de verbouwingswerken, heet Integratie: de integratie van een uitbreiding van het kunstencentrum, dat zijn vleugels naar de stad uitslaat.

En het is ongetwijfeld die beweging naar het stadscentrum, naar de rand van de stad én naar de buitenwereld die de steenworp uit het voorstel van Denicolai en Provoost een eerste betekenis geeft. De tweede is niet ver te zoeken: de laconieke reïnterpretatie van de eerstesteenlegging, het ritueel dat het historische voorrecht vormt van verkozenen en andere publieke mandatarissen. Een herkenbare constante in het werk van Denicolai en Provoost: de gave om private of publieke partners op een gracieuze manier te overhalen om deel te nemen aan onuitgegeven situaties, die de kunstenaars met een luchtige, subversieve ironie naar hun hand zetten. Het kan gaan om wagentjes van een in de Brabantse hoofdstad heel bekende ijsverkoper die samenkomen op een rond punt in Sint-Gillis om daar een soort tijdelijke en muzikale carrousel te vormen ( No Ice, Brussel, 2002) of om ambulances, brandweerwagens en politieauto’s die op een vernissage met loeiende sirenes een chaotisch ballet uitvoeren in de hangar achter het S.M.A.K. ( Nothing, Gent, 2005). In hun ideeën en interventies vertonen Denicolai en Provoost een spelgedrag dat een mentale en fysieke ruimte creëert tussen het publieke en het private, door structuren die normaal gezien voor ernstigere doeleinden gereserveerd worden, in te zetten in het belang van de kunst.

Maar de vervorming houdt daar niet op, verre van. De semantische ambiguïteit en subversiviteit van Integratie wordt verder uitgebouwd via de communicatiekanalen die de performance aankondigen.

Denicolai en Provoost integratie, 2007

De vormgeving, met de dubbele letters en het beverige kader, verwijst naar het inclusieve, beweeglijke en evoluerende karakter van deze architecturale integratie. Ze worden op dezelfde wijze hernomen voor een affichecampagne in Aalst, Gent, Brussel en Antwerpen.

De tekst wordt, volgens een bepaalde interne logica, vertaald in de twee andere landstalen, maar ook in de twee talen die het meest gesproken worden door de (al dan niet geïntegreerde) bevolkingsgroepen van andere origine: het Arabisch en het Italiaans.

De keuze om vertalingen te maken is op zich al veelbetekenend. Maar Denicolai en Provoost besluiten ook om niet met gediplomeerde vertalers te werken, maar met vertaalmachines als Babel fish. Dat levert in het Frans een vertaling op met de onderstaande woorden en zinsneden:

LE MAIRE/ILSE UYTTERSPROT
LA PREMIÈRE SI PIERRE / DE LA TRANSFORMATION JETTE
FONCTIONNE DE RÉSEAU
AU SUJET DE SON ÉPAULE DROITE
DANS LE DENDER

EN PRÉSENCE DE / EDOUARD MARTIN
LE SAMEDI 15 SEPTEMBRE 2007
LE BOIS QUAI (SANS N°) ALOST
À 15:00 HEURES PRÉCISE

De uitkomst van de andere talen laat ik over aan de verbeelding van de lezer. In tijden van technologische mediastoornissen en dito blindheid is deze operatie een metafoor voor en een bevraging van een andere vorm van integratie. En in de specifieke geografische context van dit hybride landje krijgt ze op dit moment alvast een specifieke bijklank. Als initiële reïnterpretatie van de integratie van een kunstwerk fungeert dit project in tijden van globalisering als de markering van aarzelende vormen van culturele integratie. Dat gebeurt hier net zo goed als elders: de affiches, die op hetzelfde moment tentoongesteld werden op la friche de Belle-de Mai in Marseille, werden ook buiten hun specifieke context onmiddellijk begrepen, net zoals de vragen die ze uitlokken.

Dan is er nog de rustgevende, ontspannen en flegmatieke aanwezigheid van Edouard Martin, die voor de meeste onder ons een illustere onbekende is. Deze intieme vriend van Ivo en Simona, die hen ook al hielp bij andere interventies en installaties, onderstreept het subversieve karakter van het gebeuren met zijn fysieke en nominale aanwezigheid.

Dat wie de eerste steen werpt ...