Michael Van den Abeele & Arnaud Hendrickx

However violent and dystopian these worlds may be, there is a romanticization of childhood as a golden age of libidinous urges, uncontrolled by a superego. (Katy Siegel over Carroll Dunham, in Artforum, feb 2000)

Michael Van den Abeele is even veelzijdig als productief. Zijn tekeningen, gouaches, olieverfschilderijen, sculpturen en animatieloops zitten vol absurdismen en plastische inventiviteit. In zijn meest recente werk duiken personages op met uiteenlopende namen en motieven: de heldere man, de spuitbuis van Eindhoven, Smiley Smile, Legoman, etc... Soms zijn ze gammel en explosief, soms doorschijnend en anti-humaan; maar altijd begiftigd met een onverwoestbaar flegma van artificiële gelukzaligheid. Eén voor één zijn ze ontstaan uit Circus Maximus, een verzameling van 54 kleine schetsen. C.M. is een overstuurde opeenvolging van constructivistische composities, die onder impuls van libidineuze grillen op hol lijken te slaan.

In Bonus Malus, de expositie die Van den Abeele opzet met de architect Arnaud Hendrickx, winnen deze impulsen verder aan kracht. Het meest opvallende resultaat van de samenwerking is een bouwwerk dat fungeert als een neolithisch paviljoen: een anachronistisch Fremdkörper opgetrokken uit snelbouwstenen van Duitse makelij, dat als een zonevreemde constructie in het midden van de expositieruimte wordt geplaatst.

Ondanks het brute opzet is Bonus Malus geen eendimensionele karaktertekening. Van den Abeeles schilderijen en sculpturen zien er eerder bedrieglijk luchthartig uit. De vormen variëren voortdurend tussen vlakheid en volume, als voorafspiegeling van een wereld waar de mensheid niet langer de norm uitmaakt. Samen met Hendrickx schetst hij een arena waar het bonus-malussysteem uitgroeit tot een ontologisch spektakel, dat gestuurd wordt door een ongrijpbare sociaal-darwinistische willekeur. Thumbs up or thumbs down, that is the question: wat de precieze uitkomst is, blijft vooralsnog in het midden.

Met de steun van